Shqiptarrët e Berlinit.

Takimet  me Seferin janë të shkurtëra e impresive. Porsi gjermanët, përherë e gjen duke lexuar, duke ushtruar, duke studjuar, duke punuar. Qetësinë dhe kënaqësinë shpirtërore, i ka dhunti të Zotit. Modestia e tij është e një niveli të lartë. Edhepse ende s’ i kishte mbushur tridhjetë pranvera, ai dintë të japë kontribute konkrete për mbarëvajtjen e shqiptarizmit në diasporë, duke ekspedituar kur duhej, nam ilaçesh për sivëllezërit e vet në Kosovë e Maqedoni, duke marrë pjesë nëpër debate internacionale për mbrojtjen e çështjes shqiptare, për demaskimin e propagandave serbe të metropolës, duke njohur  shkrimtarë e atdhetarë të kalibrit të parë, duke përkrahur intelektualët tanë, duke lexuar e shkruar në gjuhën e shenjtë të Naim Frashërit e Ismail Kadaresë. Shpreh keqardhje për ata që hedhin para pa lidhje, e s’u kujtohet një gazetë shqipe ta blejnë, për ta përsosur higjienën e shpirtit, për t’i zgjeruar njohuritë shëndetsore, kombëtare e universale, dhe për ta kursyer kështu lekun e fituar me djersë, që ai mos të shkojë atje ku s’e ka vendin. Jo më kot, i biri i një rilindasi, na këshillon që në çdo fshat të hapim biblioteka, të riaktivizojmë shoqëritë kulturo-artistike, të ngrisim pallate kulture, ngase vetëm përmes kultivimit të shpirtit shqiptar e të ndjenjave të shenjta të atdhedashurisë, mund ti mposhtim ndikimet dëmprurëse, të sundimeve të huaja.

Mjek, intelektual, shkencëtar dhe atdhetar

E ka prezentuar shtypi para një viti, dhe meriton ta riprezentojë, ngase është fjala për një shqiptar të prekur nga flatrat e engjëllit. Sikur të ishin krejt shqiptarët të këtillë: të mençur, të moralshëm, të ndershëm e të zellshëm, Shqipëria kaherë do të ishte e rrumbullaktë, me katër vilajete, me një industri e ekologji të atillë, që do të  ia kishte lakmi edhe Perëndimi. Ishin këto këto disa nga komplimentet, me të cilat e dekoronte gjyshi i tij, xhaxhi Xhavit, para disa vitesh. Dinte t’i hapë dyert e disponimit me buzëqeshje e humor. Kishte punuar së pari në Konstancë, në kohën kur këtu delte Shqipëria e Re (1919-1935). Me shpërthimin e luftës së dytë botërore, Xhavit Abdiu e braktis kurbetin, dhe vjen aty ku pat lindur: në një shtëpi të vjetër, e ngritur nën shtëpinë e las Rahim, që dikurë kishte qenë shtëpia e një shqiptari katolik: Fran Kola. Martohet dhe krijon familje, me djem e me vajza të zellshme. Për të siguruar ekzistencën e tyre, së pari punon në limanin e Danubit, pastaj kthehet në Tetovë, dhe inkuadrohet në mullirin e qytetit, në Çarshi të Epër. Përshkon përçdo ditë, nga 20 km. rrugë malore në këmbë, që nga Përroi i Kishës së Shipkovicës, e deri tejmatanë Kishës Shqiptare të Shën Mërisë, të cilën para 90 vitesh, me vërshimin e okupatorit serb në trojet shqiptare (1913), nga Shumbria (Shën Mëria) na e bënë Sveta Bogorodica. Kujt nuk i besohet ky argument, le ta pyesë shqiptarin më të përzemërt të fshatrave shqiptare të Rekës, zotin Todor Prifti, kopronar i shitores “Gëzimi i fëmijëve”, në Tetovë.

 Xha   Xhaviti i Shipkovicës dhe Albania e Konstancës, Shqiptarët e Berlinit dhe Respekti ndaj Zotit, Dashuri e dyfishtë, Doktor Sefer Abdija dhe Shqiptarët e Berlinit, Unioni i Studentëve Shqiptarë në Gjermani, janë disa nga artikujt e botuar në Shkup e Bukuresht, ku bëhet fjalë për mjekun, intelektualin dhe atdhetarin e lartëpërmendur, dr. Sefer Abdiun, jeta, veprimtaria dhe pamja psiko-fizike e të cilit, të lë përshtypjen se dielli për krejt shqiptarët lind në Shipkovicë. Sëbashku me zotërinjtë Hamsi Beluli, Jetmir dhe Nehat Voka, Sufjan Halili, Xhemile Seferi, Mediar Leka, e të tjerë, zoti Sefer hyn në rradhën e bashkëfshatarëve tanë të zellshëm që kanë frekuentuar fakultetet e universiteteve gjermane, disa duke studjuar drejtësinë, do tjerë ekonominë apo mjeksinë. Këta bij të mençur të Shipkovicës kreshnike, janë pjesë e atyre që ia shtojnë namin, vendlindjes dhe shqiptarizmit në diasporë.

Porsi te hebrenjtë, patriotizmi i dr. Sefer Abdiut është kulti ndaj Punës, Familjes, Farefisit, Kombit dhe Atdheut. Ata që s’i dinë këto pesë vlera të shenjta, në vend të mençurisë, Zoti ua ka dhënë mashtrimin. Për fat të keq, shqiptarë të këtillë, fanatikisht të mashtruar, kemi sa të duash, që nga Reçica e pesë xhamive dhe e asnjë pallati të kulturës, e deri te ata  që i mashtronin sivëllezërit tanë për të mbledhur qindramijëra marka për faltore, në kohën kur kuçedra militariste serbe bënte kërdi kundër shqiptarëve të Kosovës. Më kaplon vaji kur më kujtohet rasti i Siniçanit, na thot një profesor i gjuhës shqipe, dhe pasi shpreh keqardhje për zhdukjen e freskave të një kishe katolike në një fshat të fushës, shton se i madh është  naiviteti i atyre që hedhin para pa lidhje, e s’u kujtohet një gazetë shqipe ta blejnë, për ta përsosur higjienën e shpirtit, për t’i zgjeruar njohuritë shëndetsore, kombëtare e universale, dhe për ta kursyer kështu lekun e fituar me djersë, që ai mos të shkojë atje ku s’e ka vendin. Shqiptarët e mirëfilltë siç është rasti i dr. Sefer Abdiut, i besojnë Zotit dhe përkujdesen për zgjerimin e njohurive, për flakjen e paragjykimeve, për respektimin e vlerave kulturore e kombëtare. Janë pikërisht ata që e respektojnë maksimën e Rexhep Vokës: " E lusim Zotin e vërtetë, që Shqiptar pa fe të mos ketë!", apo atë të Pashko Vasës: "Çonju shqyptarë, prej gjumit çonju/ Të gjithë si vllazën n’një besë shtrëngonju/ E mos shikoni kisha e xhamia/ Feja e shqyptarit asht Shqyptaria". 

Takimet me zotin Sefer janë të shkurtëra e impresive. Porsi gjermanët, përherë e gjen duke lexuar, duke ushtruar, duke studjuar, duke punuar. Sipas Faktit (24 shtator 2002), është shipkovicasi që doktoron në klinikat e Berlinit. “Sefer Abdija, atëbotë kur kishte ardhur në Gjermani, kishte pasë një synim të qartë para vetes, synim që lidhej edhe me amanetin e të atit – të thellonte studimet e tij në mjekësi dhe pikërisht në fushën e shërimit të tumorit bronkial.Sot ai gjendet para përfundimit të disertacionit në spitalin Neuropina të Berlinit, dhe çdo ditë e kemi gjithnjë e më  afër përmbushjes premtimit të dhënë babait, për t’u aftësuar që të ndihmojë njerëzit e goditur nga kjo sëmundje e rëndë”. Është ky medalioni publicistik me të cilin e dekoron zoti Zejnulla Jakupi, e të cilit preferojmë t’i themi pa e hidhëruar: Zen Jaka, siç preferojnë edhe andej nga Tirana, Mustafës t’i thonë Tafa, Sadikut Dika, Alixhemalit Mala. Doktor Sefer Abdia, të cilit preferojmë t’i themi zoti Zef Mnjaku, ngase edhe atë e preokupojnë rrënjët e lashta të shqiptarizmit, që ndërlidhen me botën katolike, është shqiptari i parë që hulumton deri në shkallë të dizertacionit, problematikën e tumorit të mushkërive në universitetet gjermane.

       Është autor kontributesh konkrete, për mbarëvajtjen e shqiptarizmit në diasporë

Në hulumtimet e tij shkencore, ai i është rekur një metode të re për diagnostifikimin e hershëm të tumorit të mushkërive. Kjo është një çështje që do ketë vlerën e vet në ardhmëri. Është fjala për studimin e disa proteineve specifike, që në gjuhën angleze quhen "heat schochk proteins", të cilat shkaktojnë paraqitjen e tumorëve të pashërueshëm. Megjithatë, përmes detektimit të gjakut periferik, ato mund të parandalohen, sidomos kur vjen fjala për ata që vuajnë nga mushkëritë e dëmtuara. "Shpresoj se përmes hulumtimeve të mëtejshme në këtë fushë, do të arrijmë rezultate për t’i shërruar, edhe shqiptarët e sëmurë", thot zoti Zef, i cili, pos hulumtimeve shkencore, merret edhe me krijimtari letrare. Lexon literaturë profesionale, shkencore e artistike, zhvillon një veprimtari modeste publicistike, pikturon, përkujdeset për familjen dhe jep prova të shumta të atdhetarizmit.

Qetësinë dhe kënaqësinë shpirtërore,  ka dhunti prej Zotit. Modestia e tij është e një niveli të lartë. Edhepse ende s’i kishte mbushur tridhjetë pranvera, ai dinte të japë kontribute konkrete për mbarëvajtjen e shqiptarizmit në diasporë, duke ekspedituar kur duhej, nam ilaçesh për sivëllezërit e vet në Kosovë e Maqedoni, duke marrë pjesë nëpër debate internacionale për mbrojtjen e çështjes shqiptare, për demaskimin e propagandave serbe të metropolës, duke e shoqëruar Kadarenë, Podrimjen, Vincën, shkrimtarë e atdhetarë të kalibrit të parë, duke i përkrahur intelektualët tanë, duke lexuar e shkruar në gjuhën e shenjtë të Naim Frashërit e Sadudin Gjurës. Rrënjët e tij vijnë nga një trung i shëndetshëm i Mnjakëve të Shipkovicës, siç është ai i xhaxhit Xhavit, Abdylmexhit, apo Vejsel Ramizi. Krahas Didare Hanit dhe Ramije Abdurahimit, shkruan dhe boton poezi, qysh si nxënës i shkollës së mesme në Tetovë. Edhe e shoqja e tij, zonja Xhemile Seferi, specializon në fushë të gjinekologjisë dhe jep shembuj konkretë, për emancipimin e fermrës shqiptare. Janë njohur në rini dhe kanë krijuar një jetë të lumtur bashkëshortore, duke e kultivuar sëbashku, atë që është më fisnike e më sublime: respektin ndaj familjes dhe ndaj diturisë. Edhe njërin, edhe tjetrin, i preokupon fati i mërgimtarëve shqiptarë në Evropë. Kur i njohëm për herë të parë, para dhjetë vitesh, i gjetëm duke lexuar do artikuj si “Albaner sind guter arbeiter”, “Skanderbeg und die Literatur”, Kadarenë në gjuhën gjermane, etj.

Falë interesimeve të tij të parreshtura për shqiptarët, patëm fat ta njohim edhe një mik të madh të Shqipërisë: intelektualin italian me prejardhje gjermane, Giusepe De Siati, filoshqiptar dhe përkthyes i Kadaresë në gjuhën e Nietzsches. Sëbashku me zotërinjtë Ejup Ajdini, Iljaz Osmani, Idriz Hamzai, Ibrahim Guri, Nehat Voka, nxënës, studentë, arsimtarë, intelektualë e fshatarë, jo vetëm të Shipkovicës, preferon me të madhe  flakjen e fanatizmit te shqiptarët e Sharrit e të Pollogut, ku është më i theksuar, sidomos kur vjen fjala për diskriminimin e femrës, për çlirimin e saj nga burgu shtëpiak, për emancipimin e meshkujve, për flakjen e xhelozisë, për fisnikërimin e ambientit shqiptar me fabrika e uzina, edhe nëpër fshatra. Jo më kot, i biri i një rilindasi na këshillon që në çdo fshat të hapim biblioteka, të riaktivizojmë shoqëritë kulturo-artistike, të ngrisim pallate kulture, ngase vetëm përmes kultivimit të shpirtit e të ndjenjave të shenjta të atdhedashurisë, mund ti mposhtim ndikimet dëmprurëse, të sundimeve të huaja.