Në një shpat të pyjëzuar, ndërmjet Qytetit të Studentëve dhe Lisecit, shtrihet Rasadishta, një nga fshatrat më të vogla të Tetovës, me një numër të konsideruar shqiptarësh, të përkatësisë konfesionale bektashiane. E kemi thënë edhe më parë, dhe qëndrojmë pas asaj që kemi thënë, ngase Shqiptarit I ka hije fjala, se në krahasim me islamizmin dhe ortodoksinë, fetë më patriotike të shqiptarëve janë katolicizmi dhe bektashizmi. E themi këtë duke u bazuar në faktin se shkrimtarët më të shquar shqiptarë, ata që kanë depërtuar në historinë e letërsisë shqipe,që nga periudha e Skënderbeut e deri në ditët tona, janë të këtyre dy përkatsive konfesionale, gjë që dëshmon se shqiptarizmi I tyre meriton të respektohet, pa I ofenduar të tjerët.

        Muharem Idrizi, reporter I TV Artit në Tetovë, është një nga banorët e hershëm e të ndershëm të Rasadishtes, I cili ka patur fatin të kultivojë ndjenjat fisnike të Atdhedashurisë, duke u shoqëruar me banorët e Shipkovicës, para tridhjetë vitesh, kur ish drejtor shkolle në këtë fshat të famshëm. “Të kujtohet kur na dërgoje panorama nga Bukureshti, para 3O vitesh, , duke I zëvendësoje emrat e përkatësisë turko-arabe me emra të pastër shqip, konkretisht mua duke më pagëzuar Muharem Shkaba?”. Mos ka gjë të keqe këtu? Ia kthejmë, duke shtuar se kur ikëm nga udbashët që na ndiqnin, I veshur me tesha barinjsh, të huazuara nga Dema I Sefës, Lutfi Muharemin e xhaxhit Ali, djaloshin që na përcolli deri në stacion të autobuzëve, ia patëm ndërruar mbiemrin, nga Muharemi në Kastrioti. Ka gjë të keqe këtu? Mos prish punë vallë fakti po qe se Mahi Abdullahun e pagëzojmë:  Mahi Dulla, apo Abdulla Memetin: Abdyl Meta?  Nga Rasadishta, po zbresim në Tetovë, për të kërkuar shpirtin shqiptar, të Shipkovicës dhe Rasadishtës.

Edhepse duket e vogël, Tetova është një qytet I madhërishëm. Është kryeqendra e tretë universitare shqiptare. Është fat yni që përgjatë “dimërimit” në vendlindje, të njihemi në hotelin e një Shqiptari të Rasadishtes,  dr. Sadi Bexhetit, me kuadro të mirëfillta universitare, ndër të cilët me babain e këngëtares Aida Baraku, me dy  ishstudentë të Universitetit të Krajovës, që tashmë ligjërojnë në Tetovë. Se sa të afërt e sa të lashtë jemi me rumunët, dëshmon edhe tingëllimi I përbashkët I toponimeve: Kosova, Moldova, Tetova, Krajova, Kërçova, Orshova, ndërsa, sllavët, që s’janë tjetër veçse birra e fundit e kavallit, në pikëpamje të lashtësisë, këto emërtime, mundohen t’I deformojnë përmes një zanoreje që shpreh mahnitje (o!) si dhe përmes shtrembërimit fonetik të këtyre emërtimeve antike ( Krushevo,Kiçevo etj.) që s’kanë gjë identike, as me shqiptarët e as me rumunët.

Duke e lënë mënjanë këtë digresion, po shtojmë faktin se në lokalet e hotelit Maqedonia, që pas nja dhjetë vitesh do të përfitojë një emër të ri: “Albano-Maqedonia”, siç ëndërronin para një shekulli,  rilindasit vllehë e shqiptarë, të pagëzohet kjo republikë, dhe siç ëndërrojmë ne, që Pallati I Kulturës  në Tetovë, ta zëvendësojë, emrin e komunistit “Ilo Anteski Smok” me emrin e një shkrimtari  shqiptar katolik: De Rada,  patëm fatin pra,  të njihemi edhe me prof .Bedri Llapin dhe Muhamed Bexhetin,, të cilit, siç e kemi thënë edhe nç një rast tjetër, preferojmë t’I themi shkurt e thjeshtë shqip: zoti Meti. Sa për të bërë shaka, po shtojmë se sikur të pajtohej me një shqipërim të këtillë të mbiemrit (nga Abdullahu në Dulla) edhe një koleg yni ,për të cilin më me rëndësi ësht Imani se sa Vatani, ndoshta  Zoti nuk do ta ndëshkont që në vend të Ylberit të Zulit ta shpërndajë Albën a Hajrulit(!!!).

Emri është një pasuri në vete dhe askush askujt nuk ka të drejtë t’ia imponojë tjetrit se çfarë emri duhet të mbajë, të agjërojë apo mos të agjërojë. Por, kur krahasoj ndonjë fanatik tonin të shkolluar, me karakterin e jashtzakonshëm të një shqiptari të thjeshtë e të pashkolluar, të themi me xhaxhin Refet Ziberi nga Shipkovica, atëherë pse mos t’I japim të drejtë adashit tim nga Liseci, me të cilin u njohëm në Sallën e Pasqyrave të këtij hoteli, e I cili, thot:

“Ata që shkonin në gurbet para luftës, dhe ktheheshin pa para,  pleqtë tanë u thonin: Ka shku kal  ka ardh gomar!” Kështu është edhe puna e xhaxhit Refet të ndjerë, I cili qysh para 3O vitesh, nuk agjëronte, nuk ofendonte kend dhe e fshikullonte siç meritonte, mospunën,  fanatizmin dhe dembelizmin ballkanik. Ishte burrë skofiar, I vendosët, atdhetar I dëshmuar, I cili qysh në vitin 1951, kur ish arkëtar në Pallatin e Kodrës së Diellit, dinte t’I ndihmojë Shqiptarët. Ishte një nga Shqiptarët e rrallë të kësaj ane, për të cilin feja e shqiptarit ishte Shqiptarizmi. Ka punuar në Limanin e Durrësit, sëbashku me Kaloshin e Lisecit. Ka punuar në një depo të Beogradit, ka banuar në Rrugën Lumina nr.43, ka punuar në “Delikates” të Tetovës dhe kthente shpesh në Sallën e Madhe të Hotel Maqedonisë. Përveç shqipes e gjuhëve tjera ballkanike, e flistë për hijeshi edhe italishten, dhe e kallte cigaren, në pikë të Ramazanit, ngase për te me rëndësi ishte ndërgjegja  e pastër, kulti ndaj punës, respekti ndaj familjes, kombit e Atdheut.